Och wat krijg ik subtiele wurgneigingen als ik van die positive feel goed vibes posts voorbij zie komen. Je weet wel, van die posts waarin iemand lichtelijk hysterisch het hele www toejubelt dat je alles kunt bereiken wat je maar wilt, als je maar doorzet. Als je het maar écht wilt. Of nog erger; alles is te manifes…brrr….teren. Kunnen we alsjeblieft ophouden met dat gezemel over wilskracht en dat alles mogelijk is. Want alles is niet mogelijk. Niet altijd.
Is het nou wilskracht of uithoudingsvermogen?
Soms zit er iets in de weg wat je belemmert alles te bereiken wat je eigenlijk wilt en waar je werkelijk wilt zijn en zul je eerst mest moeten maken van je shit om vruchtbare grond te creëren waarvan je uiteindelijk de vruchten kunt plukken. Dat gebeurt ook op wilskracht en heeft dan prioriteit. Dan maak je op heel andere wijze gebruik van je wilskracht. Op dat punt ben ik nu aangekomen. Daarvoor functioneerde ik ook op wilskracht. Of was het uithoudingsvermogen? Nee, dat was ook wilskracht… alleen anders ingezet. Of…? Verwarring alom bij mij! Op uithoudingsvermogen kunnen namelijk ook bergen verzet worden. Alleen is dat meer gebaseerd op overleven en doordenderen.
Ik zag steeds meer wie ik daadwerkelijk was
Ik zette mijn wilskracht eerst in om mezelf te vinden, te leren kennen en lief te hebben. De wilskracht om mijn grenzen te ontdekken, voelen en na te leven. Met die wilskracht leerde ik dat er geen positief zonder negatief is. Het liet me ervaren dat ik niet alleen grenzen aan kan geven in een comfortabele situatie, maar des te meer in een minder comfortabele situatie. Met die wilskracht motiveerde ik mezelf om groei en ontwikkeling te omarmen en het veilige voor het onveilige te verruilen en zag ik dat échte veiligheid in mij zit en nergens anders in. Niet in anderen, niet in situaties en niet in de context. In mij! Ha, daarna zag ik steeds meer wie ik daadwerkelijk was en waar ik heen wilde. Mijn uithoudingsvermogen raakte verzadigd en ik kon overschakelen op mijn wilskracht om te navigeren daar naar waar ik naartoe wilde. Er was zelfs ruimte om even op adem te komen en de wijde wereld in te kijken. Dat leverde prachtige vergezichten op.
Ik nam lang genoegen met minder omdat mijn wilskracht me nog niet gebracht had waar ik zijn moest om mezelf op waarde te schatten en daar naar te handelen. Nam ik genoegen met minder of had ik dat nodig om te kunnen staan en zijn waar ik nu ben? Ik had toen nog niet genoeg mest van mijn shit gemaakt voor vruchtbare grond en om mijn moestuintje tot leven te brengen. Inmiddels zijn de eerste zaadjes gepland en komen ze tot groei. Ik kom tot bloei! Dat is waar ik mijn wilskracht aan investeerde. Of was het nou uithoudingsvermogen? Of een beetje van beiden? Een mix? Een mengelmoes? Afwisseling tussen beiden? Ik ben er nog niet helemaal uit.
Wilskracht is iets heel intiems en persoonlijks
Wilskracht en doorzettingsvermogen staat voor heel veel mensen voor de shit waar zij nog middenin zitten. In ieder geval wel voor mij. Dat is ook de reden dat ik vaak een beetje binnensmonds moet spugen van dat gejengel dat alles mogelijk is, als je het maar wil. Klinkt wellicht wat zuur en het lijkt hiermee misschien of ik een ander niets gun of dat je niet ontzettend trots mag zijn op de mijlpalen die je behaalt. Juist wél! Dat is allerminst zo. Ik gun iedereen het beste en prachtig wanneer het iemand lukt om daar te zijn waar deze wil zijn. Ik vind het echter pijnlijk te lezen dat deze aspecten vaak afgedaan worden als iets wat je zo eventjes doet. Als je maar écht wilt! Als je maar écht doorzet! Alsof alleen die wilskracht voldoende is om alles te bereiken wat je wilt en voor het gemak maar even de handleiding voor hoe mest van je shit te maken over wordt geslagen. Als je er zo naar kijkt is wilskracht iets heel intiems en persoonlijks en voor iedereen op andere wijze van waarde. Laat die handleiding er voor iedereen nou net weer anders uitzien. De wilskracht van een ander is niet die van mij. Met dergelijke uitspraken wordt voor mij bepaald dat mijn doorzettingsvermogen en wilskracht niet genoeg is, want ik ben immers nog niet waar ik zijn wil. Dat komt omdat mijn grond de mest nog aan het verwerken is. Tijd, geduld en je eigen tempo volgen is een kostbaar goed in deze hectische maatschappij waarin alles snel, flitsend en succesvol moet zijn. Ik ben een laatbloeier. Op (bijna) alle vlakken. Dat is altijd al zo geweest en dat maakt weleens onzeker.
Op uithoudingsvermogen kun je heel ver komen. Uithoudingsvermogen wordt mijns inziens vaak verward met wilskracht en doorzettingsvermogen. Uithoudingsvermogen is gewoon doortreinen zonder van je shit mest te maken. Zo kun je ook alles bereiken wat je wilt, maar blijft je shit gewoon shit. Dat is ook prima. Alleen niet voor mij. Ik wil het hele pakket! Ik wil én mijn bestemming bereiken én mest van mijn shit maken. Wat krijg je als je uithoudingsvermogen met wilskracht verenigt? Het recept om van je shit mest te maken.
Het gaat niet om het resultaat, maar om het proces. Toch? Hoe afgezaagd dat ook mag klinken. Dat proces, daar ben ik dan altijd zo benieuwd naar. Je uithoudingsvermogen raakt een keer uitgeput en dan zul je alsnog je shit op moeten ruimen. En dan blijkt misschien wel dat je dacht dat je op de juiste plek was, maar dat je je bestemming toch nog niet hebt bereikt. Ga eerst maar eens jezelf worden.
Waar een wil is, is een weg
Inmiddels ben ik waar ik zijn wil en ik wil nog even het volgende kwijt:
I did it! Ik mag eindelijk van de daken schreeuwen dat ik ben aangenomen bij mijn droombaan! Per maart ga ik starten als pedagogisch coach bij een hele leuke organisatie! Het heeft heel wat hobbels, bobbels, obstakels en verschillende werkplekken gekost. Maar…waar een wil is, is een weg… als je maar écht wil, is alles mogelijk!
O, wacht…
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien