judith-it

Afgelopen week had ik weer zo’n dag dat ik bruiste van de ontbrekende energie. Zoals ik dat vaak noem. Ik had weer zo’n nacht dat ik mijn draai niet kon vinden en datzelfde gold voor onze jongste doerak. De wekker zou de ochtend die volgde veel te vroeg gaan. Zoals deze eigenlijk iedere ochtend veel te vroeg gaat.

Wie heeft dat ooit bedacht?!

Als ik mezelf dan op probeer te kalefateren voor de spiegel in de badkamer, reist regelmatig de vraag omhoog, wat voor een figuur ooit heeft bedacht dat een werkdag rond de klok van 08:00 uur moet beginnen? Waaaaaarom? Ik kan me niet voorstellen dat er echt mensen bestaan die fluitend hun bed uitspringen als hun wekker ruim voor dat onmenselijke tijdstip afgaat. Ik hoor in ieder geval niet bij die club.

Ik hoor bij de club mensen die voor 12:00 uur geen knip voor de neus waard is. Voor die tijd verkeer ik nog in halve staat van ontbindi…euh, ontwaken. Met een hoofd als een baksteen begin ik aan mijn dag. Wanneer ik een uurtje later na het opstaan met mijn fiets op het pontje sta, ga ik steeds meer voelen hoe moe mijn lichaam en hoofd daadwerkelijk zijn. De gedachte dat ik in deze staat nog een hele dag door moet komen, maakt me nog moeër en put me bijna uit.

Mijn bed sleept me er doorheen

De rest van de dag doe ik wat ik moet doen met mijn gedachten gehuld in een soort waas en mijn hoofd gevuld met watten. De gedachte aan mijn bed sleept me de dag door. Ieder uur die verstrijkt, is er weer eentje dichter bij mijn bed. Naarmate de dag vordert komt dat bed steeds dichterbij. Als ik eraan denk dat ik niet meteen mijn bed in kan duiken bij thuiskomst, maar dat ik me eerst nog door de verplichtingen van het gezinsleven heen moet worstelen, doet me dat de moed weer wat in mijn schoenen zakken. De vermoeidheid overheerst weer en mijn bed voelt weer mijlenver van me verwijderd.

Eigenlijk ben ik helemaal niet zo moe

Als het moment daar is dat mijn werkdag erop zit, trek ik een sprintje naar mijn fiets, haal vol energie de kinderen van de opvang, zorg voor het avondeten en doorloop de zogenaamde gezinsverplichtingen waar ik eerder nog zo tegenop hikte, met verve. Als de kinderen dan eindelijk op bed liggen en de huiskamer weer het domein is van mij en mijn lief, dan gaat het wel weer en krijg ik een heuse opleving! Eigenlijk ben ik helemaal niet zo moe! Dat bed kan nog wel even wachten hoor. De avond is nog jong, eerst even een filmpje. Ach, het nieuws kan er nog wel even achteraan, gevolgd door wat entertainment nieuwtjes en dan is het wel weer mooi geweest. Als ik even later in bed lig en de wijzers van de klok richting de 00:00 uur gaan, vervloek ik de wekker van de daaropvolgende ochtend alweer en vraag ik me voor de zoveelste keer af, welke gladiool heeft verzonnen dat een werkdag rond 08:00 moet beginnen. Het lot van een avondmens….