In reactie op een van mijn artikelen over mijn kopp-verleden en het verlies van mijn moeder, kreeg ik onlangs een hele kwetsbare mail met een prachtige verwoording van de onmacht en de strijd die deze persoon zelf had ervaren met zijn moeder. Ik gebruik ‘’zijn’’ en ‘’hij’’ in dit artikel als onzijdig, want deze persoon wenst anoniem te blijven.
Weergaloos omschreef deze persoon zijn eigen worstelingen en ontmoetingen met zichzelf, naarmate hij zelf ouder werd. Hij herkende de gevoeligheid van zijn moeder, maar ook het gevoel van niet geaccepteerd worden door omgeving en maatschappij. Dit stuk greep me aan en ik denk dat dit ook bij anderen zo zal zijn. Ik moedigde hem aan het te delen, omdat ik zeker weet dat hij begrepen zal worden. En dat is fijn wanneer je je juist heel erg onbegrepen en alleen in je gevoel voelt! Delen is helen en dat werkt twee kanten op. Namens deze persoon mocht ik zijn verhaal delen en als gastblog publiceren. Weliswaar anoniem.
Korte achtergrond
Ik zal eerst beknopt een stukje achtergrond beschrijven. Dan weet je een beetje waar het over gaat. Het stuk is geschreven door iemand van midden dertig die is opgegroeid met een moeder met psychoses en depressies. Uiteindelijk stapt moeder uit het leven. Na een rumoerige jeugd en een weg naar volwassenheid vol met eigen (psychische) hobbels en worstelingen, komt hij op het punt waar hij nu is en krijgt hij steeds meer begrip voor de situatie van zijn moeder, maar ook voor zichzelf.
Gastblog:
Er was niets wat haar kon helpen
Ik heb het leven van mijn moeder van dichtbij mogen beschouwen. Een gevecht van mijn wieg tot aan haar graf. Haar eenzame, gewelddadige en pijnlijke dood. De psychiatrie of welke andere vorm van hulpverlening of medemens, het mocht allemaal niet baten. Niets kon haar helpen. Want niets of niemand kon haar zien als het prachtige mens dat ze was. Ik soms ook niet. Zij zelf vaak ook niet. Omdat ze niet vaak genoeg bevestigd werd in dat onomstotelijke feit.
‘’Je bent helemaal oké en mooi zoals je bent. Ook als je volledig bent gegijzeld door je eigen waanzinnigheid’’.
Anoniem
Bevestiging die zij keihard nodig had net als ieder ander in deze chaotische, soms koude wereld.
Er zijn er maar weinig die de vaardigheid ‘’liefhebben’’ werkelijk en onvoorwaardelijk beheersen en uitdragen. Ze werd afgewezen. Enkel en alleen omdat zij met één been en soms met twee benen in een andere werkelijkheid leefde. Een werkelijkheid die niemand kon waarnemen maar voor haar was die echt. Het was er. Wezenlijk. Verwarrend, beangstigend, eenzaam en bikkelhard.
Nu ben ik degene die zich maar na moet laten kijken
Waarom kan zo iemand niet in liefde worden ontvangen in deze wereld? Waarom kan men niet gewoon zien wat zo iemand nodig heeft om heel te kunnen zijn? Waarom kon ik dat niet? Nu ben ik het. Die meestal gewoon bewust, maar op gezette tijden, ook geheel ongecontroleerd in een compleet andere wereld leeft. Met andere wetten, regels, concepten, normen en waarden. Nu ben ik de ‘’gekkie’’. Nu ben ik het die zich maar moet laten nakijken.
Hulp zoeken? Mijn vertrouwen in de psychiatrie is nihil. Want liefdeloosheid is niet alleen een symptoom van een psychiatrisch patiënt. Het is een symptoom , een reflectie, van de wereld. Een wereld vol mensen die alles wat ook maar enigszins anders en onbekend is moet afwijzen. En ik leef ook in die wereld. En ook ik doe hier aan mee als ik tegen iets aanloop wat ik niet begrijp. Niets menselijks is ons vreemd.
Vergeven, vergeten en weer door
Het enige wat ik kan doen is mijn schouders ophalen. Al die shit die zich op het toneel van mijn bewustzijn vertoont, liefhebben, accepteren en omarmen. Mijn waanzin, gekte, mijn smerigheid, mijn oordelen, zelfafwijzing maar ook mijn liefdevolle schoonheid. En als dat even niet lukt, mezelf weer herpakken. Vergeven, vergeten en weer door.
‘’Alle dissonantie is onbegrepen harmonie.’’
Anoniem
Ik heb deze ervaringen vervolgens onbewust geprojecteerd op de verschillende relaties met vrouwen die volgde na die eerste. Het grondbeginsel van mijn ervaring met de energie vrouw. Mijn moeder.
Delen is helen…
Werd jij ook aangegrepen door dit verhaal en/ of voel je herkenning? Laat dan zeker een reactie of een hartje achter, ik zorg ervoor dat het terecht komt bij deze anonieme deler. Heb je zelf een waardevol verhaal om te delen en wil je deze als gastblog inzenden? Dit mag geheel anoniem wanneer je dit prettiger vindt. Stuur dan een mailtje naar mail@judith-it.nl, want delen is helen!
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien