judith-it

Vandaag is het die dag. Die ene dag dat jij besloot dat het genoeg was. We zouden elkaar na vandaag nooit meer zien. Nooit meer en definitief zouden vanaf nu hun ware betekenis krijgen. Nooit meer is lang en nooit meer is het verdrietigste wat ik ooit meemaakte.

Nooit meer is overal

Ooit was 26 oktober een niets betekenende dag. Een dag als alle andere. Jij zorgde ervoor dat deze specifieke dag een betekenis kreeg. Jij zorgde ervoor dat deze dag nooit meer zomaar voorbij zou gaan. Ook hier schemert die ‘nooit meer’ in door. Ik kom het sinds jouw sterven overal in tegen.
Ik ben nooit meer dezelfde geworden. Alles is anders geworden. Jouw gemis wordt niet minder, het is al die jaren met mij meegegroeid en onderdeel geworden van mij. Het missen stopt nooit meer, het wordt slechts anders. Ieder jaar dat jij er niet meer bent is een herinnering aan het feit dat je er de rest van mijn leven ook niet meer zal zijn. En dan begrijp ik weer even hoe oneerlijk het is om iemand te moeten missen en dat ik dit de rest van mijn leven zal moeten dragen. Daarom komt die 26^e oktober altijd binnen, dat gemis wordt ineens tastbaar en concreet. Op de dag dat jij het leven liet werd jij ‘nooit meer’.

Jij komt nooit meer terug!

Ja, en je leeft nog voort in mijn herinneringen en in mijn hart. Maar dat is niet hetzelfde als dat ik je eens stevig vast kan pakken of je eens stevig uit kan foeteren. Je bent er gewoon écht niet meer! Je bent weg voor altijd en je komt nooit meer terug! Dan put ik even geen troost meer uit het feit dat je voortleeft in mijn hart en in mijn herinneringen, dat maakt het gemis dan eigenlijk alleen maar groter. Want wanneer iemand voortleeft in je hart en je herinneringen, dan betekent dat eigenlijk keihard dat iemand dood is! Op andere dagen kan ik hier wel genoegen mee nemen, maar op 26 oktober eventjes niet. Dan ben je écht dood en dan is er niets wat dat kan verzachten.