Vandaag was de dag dat het sportclubje van mijn oudste dametje weer toegankelijk zou zijn. Ze telde de dagen af, oh wat had ze er zin in om weer lekker actief te zijn en haar vriendjes weer te zien. Enige dingetje was, dat het nu buiten zou zijn. Dat kon de pret niet drukken!

Of toch wel? Want vandaag zouden dikke wolken zich samenpakken en het flink gaan regenen. Het zou ronduit rotweer worden. Zo luidde de voorspelling. Dat zou losbarsten precies op het moment dat zich lekker in het zweet aan het werken zou zijn. Timing weer hoor.

Moest ze nou wel gaan?

Papa constateerde in de app, de ene afmelding na de andere. Moest ons meisje nu ook maar niet gewoon thuis blijven? Er was geen haar op haar standvastige hoofdje die daar over peinsde. Dit zou haar niet ook nog eens ontnomen worden! Zo riep ze verontwaardigd en half snikkend. Nee, dit liet ze zich niet over haar kant gaan. Mijn lief en ik keken elkaar aan. Al zou het gaan stortregenen en hagelen, ze ging. Zo besloot ze. Ze liet zich er niet door weerhouden.

Ze liet zich niet tegenhouden

Ze sprintte naar boven en toen ze beneden kwam liet ze ons vastberaden haar sportkleding zien. Een lange broek, een sportshirt en daarover heen een vest. Ze zou dan ook nog thermo schoenen aantrekken. Daarmee moest ze de regen wel kunnen weerstaan. Of nou ja, eerder ‘doorstaan’. Zij was niet bang voor een beetje regen. Ik en mijn lief hielden onze harten vast. Het leek mij allerminst comfortabel om te sporten in de stromende regen, hagel en eventuele harde wind. Het leek ons daarom ook niet zo’n fantastisch idee. Maar goed, als ze dit écht zo graag wilde, ga dan maar. Ze liet zich niet tegenhouden door tegensputterende ouders, een slechte weersvoorspelling en de ene afmelding van teamgenootjes na de andere.

Ze had maar één ding voor ogen

Ze ging. Hoe dan ook. Zonder aarzelen ging ze er naartoe. Ze was helemaal niet bezig met die donkere wolken en het risico om doorweekt te raken. Ze was helemaal niet bezig met haar ouders die ietwat huiverig waren voor haar keuze. Ze ging. En ze had er zin in!

Beren op de weg?

Ze liet zich niet van de wijs brengen door omstandigheden waar ze toch geen invloed op had. Ze richtte zich slechts op dat wat belangrijk en waardevol voor haar was. En dat was het voor haar waard om tot op het bot toe, verregend te worden. Ze bleef dicht bij haar zelf en verloor door alle beren op de weg de essentie niet uit het oog. Hoezo beren? Welke beren? Als ik door haar ogen kijk, zie ik ineens ook geen beren meer! Wat is dat achtjarige meisje soms toch wijs. Eigenwijs.

En die regen? Welke regen? Die was net zo eigenwijs als mijn dochter. Het bleef gewoon droog… Eigenwijsheid is ook wijsheid. Misschien zelfs wel de beste wijsheid!


Op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Vergeet dan niet op de ‘Follow us’ button onder dit artikel te klikken!


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *