(N)Iemand

Vandaag werd ik bruut overvallen door een liedje wat ik in geen tijden meer had gehoord. Ik kreeg het ooit eens cadeau van mijn moeder. Een liedje die destijds zo treffend bij mij paste. Alsof het over mij ging. Tot op de dag van vandaag kan ik het nog steeds niet zonder tranen luisteren. De woorden van het liedje; Niemand van Marco Borsato, treffen me keer op keer als een dolk recht in mijn hart. Ooit leek het tot op de letter over mij te gaan, vandaag de dag herken ik er niets meer van mezelf in en ook niet van de noodkreet die dit liedje luidt.

Ik moest eerst hard zijn voordat ik zacht kon zijn

Ooit zat ik zo op slot en wist ik van gekheid niet welke kant ik met mezelf en mijn gevoel op moest. In die periode had ik mijn gevoel en welzijn op een goede tweede, derde, vierde….of misschien wel tiende plek neergezet. Alles en iedereen ging voor op mijn eigen welzijn. Geen idee had ik wat voor mij belangrijk was en hoe ik hier invulling aan moest geven. Ik stond op het punt dat te gaan ontdekken en leren. Dat ging net zo bruut als dat dit liedje vandaag bij mij binnenkwam.
Dat proces ging hard, fel, weergaloos en onbeholpen. Om zacht te kunnen zijn, moest ik eerst keihard zijn. Om mezelf te voelen, moest ik mezelf eerst jaren negeren. Dat is precies wat zo bij mij aan komt in dat liedje. Het laat me weer even ineenkrimpen en me terugvoeren naar die harde tante. Een proces wat ik zo graag anders had willen doorlopen, omdat ik verafschuw wie ik toen was. Al kon ik het niet anders, dat weet ik. Toch vind ik het in- en intriest dat het zo hard moest.

Het was een harde weg

Ergens hoop ik dat mijn moeder dit gevecht van mij wist. Of kende, of herkende. Want ik heb nooit de kans gekregen om het eindresultaat van mijn ontwikkeling aan mijn moeder te laten zien. Zij zag slechts de aanzetten hiervan. Ik hoop dat dat de reden was dat ze mij dat liedje gaf. Ik hoop dat zij het me gaf omdat ze ‘iemand’ wilde zijn voor mij en niet ‘niemand’. Ik hoop dat ze door die hardheid heen kon kijken en nog steeds die ‘iemand’ wilde zijn. Op dat punt was ik nog niet zo ver en had ik nog een flinke weg te gaan. Een weg die ik alleen af moest leggen, want zij besloot dat haar weg daar zou stoppen.

Wij zagen elkaar, maar konden niet bij elkaar

Het kostte me heel wat en het duurde even, maar ik kon wel door haar ziekte en onmacht heen kijken. Ik heb altijd geweten dat zij meer wilde, dan ze kon geven. Ik zag het en ik wist het. Ik kon er alleen niet mee dealen dat ze tien vingers wilde, in plaats van de drie of vier vingers die ik haar aan kon rijken. Zag zij mij ook? Wij zagen elkaar, maar konden niet bij elkaar. We bleven beiden verstrengeld in onze eigen worsteling. Dat verwijderde ons mijlen ver van waar we daadwerkelijk naartoe wilden.