Zomervakantie 2020

‘Ik zie je tietuuuh mama!’ Schatert mijn middelste vanuit bad, als ik de douchecabine uitstap. ‘Eh..borsten, bedoel je?’ Probeer ik mijn dochter te corrigeren. Te laat, de jongste schatert het nu ook uit. Hoofdschuddend draai ik mij om, om de deur van de douchecabine dicht te doen. ‘Nu zie ik je kont mama!’ Proesten ze het samen uit.

Terwijl ik me rustig af probeer te drogen, blijven de dames erin hangen. Voor ik er erg in heb, vliegen er talloze schunnige woorden door de badkamer heen. Nu schiet ik ook in de lach!

De wereld draait gewoon door

Sommige dingen veranderen nooit. Ook niet wanneer de hele wereld op zijn gat ligt en juist alles anders is. Deze onbevangenheid blijft in tact. Al staat de wereld op zijn kop, de kinderen blijven ruziën over wie er het eerste boven was, over toetjes en over andere onbenulligheden. Ze blijven klagen over het eten en alledaagse beslommeringen en ze rekken het zo lang mogelijk om naar bed te gaan. Op sommige dagen kruipt de jongste achterlijk vroeg bij mij in bed, om zich vervolgens te bedenken dat ze niet meer kan slapen en dat ze naar beneden wil. Melk drinken en een boterhammetje eten, want ze heeft honger. Zuchtend draai ik me dan om en probeer haar uit te leggen dat het nu nog veel te vroeg is om de dag al te beginnen. Tja, dat kan ik allemaal wel zo keurig uitleggen, maar … nee, ze is wakker en ze wil niet alleen naar beneden. Zij heeft er geen boodschap aan dat de hele wereld plat ligt, de hare draait gewoon door. Kinderen zijn kinderen. Een statisch gegeven in deze onrustige tijd.

Ik ben vrij, maar zo voelt het niet

Dat relativeert de boel wat en laat me even vergeten in wat voor een chaos onze wereld momenteel verkeert. Iedere ochtend sta ik weer met een gevoel van ongeloof op. Al een week heb ik vrij, maar het voelt allerminst als vrijheid. Want je wordt geacht thuis te blijven. Winkels zijn dicht, horeca is dicht en langzaam aan wordt onze wereld steeds kleiner gemaakt en beperkt. Ik vind het nogal wat, maar om mij heen lijkt het steeds meer het criterium te worden. En dat laatste vind ik heel beangstigend.

Is er ook een tegengeluid?!

Ziekenhuizen stromen vol en de besmettingsratio is ongekend. Het woord corona kan ik inmiddels niet meer horen! Het is een en al narigheid op televisie en de actualiteitenprogramma’s. Gevaar, dreiging en restricties. Overal. Ik weet het nu wel. Ik heb besloten dergelijke programma voorlopig dan ook te mijden. Een tegengeluid zou nu ook enorm welkom zijn! Geruststelling en vertrouwen. Iets waar je een beetje van opknapt. Ik houd me er maar aan vast dat dit tijdelijk is; ‘This too shall pass’, zoals mijn vader altijd zegt, wanneer iets uitzichtloos lijkt. Hoewel dat tijdelijke stiekem toch best wat langer zou kunnen duren… Maar toch, ooit gaat het voorbij. Voor mij een hele geruststellende gedachte.

Angst is een slechte raadgever

Ik weet niet wat me angstiger maakt, dat virus of het idee dat deze isolatie nog weken aan kan houden en het dagelijkse leven overhoop blijft liggen. Onze houvast. Dat paniek steeds meer de leidraad wordt voor het functioneren van de samenleving. Wat zegt men toch ook alweer? Angst is een slechte raadgever? Hoe kan het dan dat nou juist die angst wel de richting voor de raad van deze tijd is? Het maakt me bang dat het langzamerhand de norm wordt dat we ons van sociale contacten dienen te onthouden en ons allemaal angstvallig opsluiten in ons huis. Het is taboe om bij je geliefden op visite te gaan. Taboe om je kinderen buiten te laten spelen. Van wie, voor wat?! Voor een virus die tot dusver niet tegen te houden is! Voor een virus waarvan niemand precies weet waar we mee te maken hebben! Zelfs de hoge piefen en belangrijke mensen niet. Maar…This too shall pass….

Ik weet niet wat dodelijker is

Ja, we moeten op onze hoede zijn en goed waken voor de kwetsbaren in onze samenleving. ‘Als iedereen aan zichzelf denkt, wordt er aan iedereen gedacht.’ Dat klinkt op het eerste gezicht heel onaardig, maar in deze situatie is het zo werkzaam en toepasselijk! Maar ik weet niet wat dodelijker is. Die enorme angst waar we overal mee doodgegooid (leuke woordspeling) worden, of de gevolgen van alle maatregelen waar we nu en straks mee te dealen hebben. Ik weet bijvoorbeeld ook niet hoe het straks na drie weken isolatie met mijn eigen gesteldheid is.
Na een week thuis zitten met de kinderen, ben ik bang voor wat er nog komen gaat. Ik snak naar een moment voor mezelf! Even alleen en mijn eigen ruimte. Dit is voor mij, mijn kwetsbare plek, het ding waar ik al tijden mee worstel. Mijn eigen ruimte en de balans tussen mijn gezin en werk. Ik had een fijne manier voor mij gevonden waardoor dit goed in evenwicht bleef. En nu? Nu sta ik voor de ultieme uitdaging! Mezelf niet verliezen in een situatie waarin tijd voor mezelf summier is en dit ondergeschikt is aan alles wat er nu speelt.

Hoe moet dat? Stil staan?

Het is intens en overweldigend. De extra tijd met je gezin wordt vaak als lichtpuntje aangemerkt. Dit kan ik onder deze omstandigheden maar moeilijk zo zien.
Ja, ik koester mijn meiden met heel mijn hart en ik ben dankbaar dat ik ze zoveel mogelijk zelf op kan vangen in deze gekke tijd. We lachen, we mopperen, zitten elkaar op de huid, hebben plezier en we maken er het beste van. We beleven alle momenten op een dag samen. Er is in de ochtend geen gehaast en we hoeven nergens heen. Sterker nog, in wezen staan we compleet stil. Dat is een unicum in deze gehaaste en hectische tijd en maatschappij. Kan iemand me vertellen hoe je dat doet? Stil staan? Niets doen?

Ik ben bang

Ik ben niet bang voor dat virus. Ja, voor wat het voor eventuele dierbaren aan zou kunnen richten. Maar ik ben ook bang voor de paniek van de samenleving. Voor de angst die voortvloeit uit alles wat nu gaande is. Ik ben bang voor het niets en de stilte. Want geen idee hoe ik dat vorm moet geven. Geen idee hoe ik een hele dag, weken, door moet brengen met alles wat mij lief is: mijn gezin, mijn kinderen! Tja…een erfenis uit ons oude leven, voor dat virus zijn intrede deed. Een druk bezet leven waarin we dag in- dag uit, bezig waren met ervoor zorgen dat we voldeden aan alle verplichtingen en verwachtingen waar we allemaal aan moesten voldoen. Het leven raasde aan ons voorbij. Zo waren we dat gewend en ik weet nu wel hoe dat moet en ben er zelfs vertrouwd mee. Gek, want hoe vertrouwd ook, ‘This too shall pass’, leek toen niet aan de orde. Te druk met doorgaan en overleven.

Ik word er steeds beter in!

De stilte en het niets omarmen gaat me per dag soepeler af. Dat ‘niets’ wordt steeds vaker alles. De stilte wordt steeds meer een vertrouwd geluid. De angst maakt steeds meer plaats voor berusting en het nu, het moment. Al vliegen sommige dagen me nog steeds naar de keel en weet ik me even geen raad met mezelf en voel ik me opgejaagd door het niets. Want door niets te doen, heb ik juist vaak het gevoel dat ik van alles moet doen. Maar door niets te doen, doe ik momenteel ook alles. Ik ben er voor mijn kinderen, ik ben thuis, ik ben er. Ik ben daar waar ik moet zijn. En dat was ik niet voordat dat venijnige virus de kop op stak. Terug naar de essentie, terug naar wat het belangrijkste is.

Kinderen weten wel hoe het moet

‘Mama? Papa heb een piemel!’ Klinkt het vanuit het niets tijdens het avondeten. Als ik naast me kijk, kijken twee pretoogjes mij aan. Ik verslik me bijna in mijn eten. De kinderen begrijpen die essentie beter dan wij, volwassenen, geloof ik. Sommige dingen veranderen nooit. Ook niet wanneer de hele wereld op zijn gat ligt en juist alles anders is. De poep en pies fase blijft even hardnekkig als anders. En ik ben er dol op! This too shall pass…

Overal lees ik tips over, ‘hoe overleven we de dagen’? Maar waren we voor de uitbraak ook al niet keihard aan het overleven?

Lees ook:

Corona uitbraak en werken in de kinderopvang
Corona uitbraak en werken in de kinderopvang
De hoekstenen van de samenleving
Lichtpuntjes in de duisternis
Net als in de film
Thuis tijdens de coronacrisis (gastblog)


Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Vergeet dan niet op de ‘follow us’ button onder dit artikel te klikken!


12 Replies to “This too shall pass”

  1. Volgens mij…. en je weet: ik ben specialist als het om kinderen gaat….. (not!), doe je het hartstikke knap! En dat laatste meen ik van harte!

    1. Dit vind ik zo’n fijne reactie, want ik heb het gevoel dat ik overal in tekort schiet. Regelmatig stapelt het gevoel van opslokken zich op en dan krijgen de kinderen een veeg uit de pan. Het is zo intens! Maar ja, het is nu zoals het is. Ik neem het mezelf ook niet kwalijk, want ik weet immers ook niet hoe het moet.

    1. Je hebt helemaal gelijk! Ik wil niets liever dan het goed doen, zoals iedere moeder dat het liefste doet. Mooie zienswijze, om door de ogen van je kinderen naar jezelf te kijken. Dat probeer ik weleens door de ogen van mijn ouders te doen, werpt ook meteen een heel ander perspectief op je zelfbeeld. Mooi, thnx voor je reactie!

Laat een antwoord achter aan judithevelien Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *