Met lood in mijn schoenen stapte ik maandagochtend op mijn fiets naar mijn werk. Ik was benieuwd wat ik onderweg naar mijn werk aan zou treffen. Het zou wel uitgestorven zijn, want afgelopen weekend werd besloten dat alle scholen en horeca zouden sluiten. Ook de kinderopvang moest eraan geloven. Grapje! Dat was namelijk een schijnbeweging. Ik ben in een mum van tijd gepromoveerd tot een zogenoemd; vitaal beroep. Wat dat dan ook moge wezen. En mensen met een vitaal beroep, die worden geacht ‘gewoon’ te werken om de mensen die momenteel de dragers van de hoekstenen van de samenleving zijn, hun werk te laten doen. Wat mij daarmee ook weer een onderdeel van een hoeksteen maakt. Klinkt mooi, nietwaar? Is het niet! Ik vind het eerder angstaanjagend.
Zit er ergens een nest met vitale beroepers?!
Ik had liever geen promotie gemaakt, want ik vind deze zogenaamde eretitel doodeng. Toen ik maandagochtend dan op mijn fiets zat om een van de hoekstenen van de samenleving uit te hangen, schrok ik mij een hoedje. Want ik bleek bij lange na niet de enige die promotie had gemaakt. Het leek warempel wel een gewone maandagochtend! Net zo druk. Gewoon verkeer en mensen die onderweg waren naar hun vitale beroep. Het leek wel of er ergens een nest zat met vitale beroepers!
Met gevaar voor eigen gezondheid
Mijn hart ging steeds sneller kloppen. Zou dit dan ook betekenen dat ik straks gewoon een volle bak aan kinderen op moest vangen? Kinderen die door het vitale beroep van hun ouders nu ook een risico vormen? Sowieso werd mij nu gevraagd om met gevaar voor mijn eigen gezondheid en daarmee ook die van mijn gezin, naar mijn werk te gaan. Mijn weerstand groeide steeds meer. Ik had thuis ook drie kinderen zitten en een vriend die thuis moest werken. Van thuiswerken komt natuurlijk niets wanneer de kids ook gewoon thuis zijn. Het voelde zo wrang om op te komen draven om de kinderen van anderen op te vangen, terwijl wij zelf ook een opvangprobleem hadden. Leuk dat ze in het geval dat het écht nodig is, mee mogen naar mijn werk, maar dan worden ze dus blootgesteld aan een risicogroep. Daarnaast is het ook een klein beetje suf dat de school/ opvang sluit en ik ze dan van het ene besmettingsgevaar, naar het andere overhevel. Ik weet niet hoor, maar dat klinkt best als een slecht idee.
Hoe dan ook, ik wilde het liefste ook gewoon veilig bij mijn eigen gezin thuis zijn. Maar nee, ik moest die hoekstenen van de samenleving ondersteunen. Het voelde als een hoeksteen in mijn maag. Ik kon niet overweg met dit gegeven.
Er was onduidelijkheid alom
Eenmaal aangekomen op mijn werk was het een onzekerheid van jewelste. De collega’s van de vroege dienst hadden zich bij het kantoor van onze werkgever verzameld. De ene vraag volgde de andere op. Er was nog een hoop onduidelijk. Dat zou die ochtend allemaal opgehelderd moeten worden. Mijn werkgever was nog volop bezig met het inventariseren welke kinderen, wanneer opvang nodig hadden. De ontvangst van kinderen is tussen 08:00 uur en 09:30 uur bij ons. Dat zou dus een cruciale graadmeter worden. Ik hield mijn hart vast! De seconden tikten langzaam naar minuten en de minuten tikten traag door tot het 09:30 uur was. Leeg. De groep was- en bleef leeg! Het was een opluchting voor me, want ik weet gewoon dat ik de kinderen die zouden komen, niet meer op kon vangen met de gedrevenheid en onbevangenheid waar ik dat eerder altijd mee deed. Hoe moest dat dan ook met al die maatregelen in omgangsvormen? Daarvan word je vanzelf wel afstandelijker. In ons werk is fysiek contact essentieel, in een tijd dat dit eigenlijk vermeden moet worden. Ja, daarvan ontwikkel ik nu toch wel een lichtelijk smetvreesje jegens anderen.
Mijn kinderen hebben hun mama ook nodig
Daarnaast was ik met mijn hoofd en mijn hart nu bij mijn eigen kinderen, die ook door een spannende tijd gaan waarbij zij hun mama ook gewoon nodig hebben. Misschien heel gek, maar daar ging mijn hart nu meer naar uit, dan naar de verplichtingen van mijn werk of de kinderen van anderen …waarvan je bovendien wordt geacht de nodige afstand te houden. Al ging het hier om de kinderen van mensen die zich momenteel keihard inzetten voor de samenleving.
Van al die contradicties en restricties word ik bijzonder onrustig en nerveus. En dus ook smetvreesachtig en toegegeven…ook wat opstandig. Dat zijn slechte combi’s om je taak als hoeksteen te volbrengen. Misschien moeten ze daar ook maar iemand anders voor aanwijzen. Kan mijn promotie terug worden gedraaid?
Eigen belang ondergeschikt aan groter geheel
Ik voelde me een gebruiksvoorwerp voor het belang van iedereen, behalve die van mij en mijn gezin en de dierbaren om mij heen. Alsof wij er totaal niet meer toe deden. Lof alom las ik terug in verschillende posts die op social media circuleren. Ik zou me hier beter door moeten voelen of gewaardeerd, maar het voelde meer als een trap na. Een extra confrontatie dat mijn eigen belang nu niet aan de orde was en dat mijn inzet in het grotere geheel viel. Ik heb niet gekozen voor deze positie en ik wil geen respect of lof voor de rol die ik nu toe krijg bedeeld. Ik hoef geen held te zijn. Die eer schuif ik door naar alle andere vitale beroepers. Want jemig, wat hebben zij het voor kun kiezen! Wat een positie krijgen zij nu opgelegd en voor hen vind ik het prachtig dat de samenleving uitbundig hun waardering uit!
Alles wat ik wil, is me veilig bij mijn gezin voegen, er voor mijn eigen meiden zijn en de held op sokken uithangen. Of in ieder geval de held voor mijn eigen kinderen zijn. Staat mij veel beter. Het zou nog beter zijn als dat klote virus zijn biezen weer zou pakken en ergens anders feest zou gaan vieren. Op een plek waar niemand er last van heeft.
We gaan terug naar de kern!
We worden met zijn allen weer even keihard met beide benen op de grond gesmeten, terug naar de kern en terug naar de essentie van wat daadwerkelijk belangrijk voor je is. Alles in mij roept nu dat ik thuis wil blijven, bij dat wat het aller, allerbelangrijkste in mijn wereld is. Goed om te beseffen dat alles zo bewerkelijk en vooral fragiel is. Er was maar een split second nodig om de hele wereld onderuit te halen. En ineens kunnen vliegtuigen aan de grond blijven, kunnen we thuiswerken/vergaderen, sluiten scholen, winkels en horeca en weet ik al niet meer. Als het écht moet, kan ineens heel erg veel, zo niet, zelfs het onmogelijke! Voor de mensheid een grote ramp, voor onze planeet een geschenk!
‘Als iedereen aan zichzelf denkt,
wordt er aan iedereen gedacht…’
(Auteur onbekend)
Dus hoe ‘egoïstisch’ is het eigenlijk wanneer je aan jezelf denkt…? Is dat uiteindelijk niet de ultieme kern en essentie waarmee het collectief uiteindelijk juist weer één wordt? En dan heb ik het natuurlijk niet over dat gehamster!
Hoe doen anderen dit in vitale beroepen? Ben ik de enige die er moeite mee heeft dat het eigen/ gezin belang er nu totaal niet meer toe doet?
Lees ook:
Het corona woordenboek
Corona uitbraak en werken in de kinderopvang
This too shall pass
Lichtpuntjes in de duisternis
Net als in de film
Thuis tijdens coronacrisis (gastblog)
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Vergeet dan niet op de ‘Follow us’ button onder dit artikel te klikken!
Wat ben ik blij dat je bij je meiden kon blijven! Ik duim voor je dat het zo blijft. Ik rij, zolang het kan, rond met de bus, en verbaas mij vooral over de mensen die overal lak aan hebben, gewoon doen waar ze zin in hebben, en zwaar misbruik maken van de situatie. Inderdaad: direct is alle fatsoen verdwenen. Ik ben bang dat dit nog maar het begin van de ellende is…
Voor deze week inderdaad gedekt. Wat volgende week brengt weet ik niet en ik weet ook oprecht niet wat ik zou doen als ik op word geroepen. De berichtgeving is vaak nog zo tegenstrijdig en verandert per minuut. Wat weten we nu eigenlijk van dit virus? En inderdaad…die lakse mensen, onvoorstelbaar! We steven op deze wijze hard af op een lock-down! Zorg goed voor je zelf, want anderen doen dit dus niet!