ISBN : 978-94-6345-111-6
In april 2017 verscheen mijn boek, Koppzorgen. Ik zie je denken; ‘Hoezo een dubbele p?’ Dat is met een reden! Want KOPP staat voor Kind van een Ouder met Psychische Problemen. Ik mag mezelf hier ook onder scharen. Ik groeide op met een moeder die psychisch ziek was en aan depressies leed. Het Kopp-kind in mij groeide op tot Kopp-volwassene.
Ik ben niet de enige…
Helaas ben ik niet de enige in Nederland die opgroeide met een psychisch zieke ouder, echter blijkt en blijft dit een heel taboegevoelig onderwerp. Daarom vind ik het heel belangrijk om mijn verhaal te delen en daarmee hoop ik anderen tot steun te zijn en te laten zien dat het oké is om hierover te praten en te delen. Want weet je? De basis van je bestaan wordt in je jeugd gevormd. Dus als jij opgroeide met een psychisch zieke ouder, dan kan dit op volwassen leeftijd nog steeds zijn sporen nalaten!
Een boekfragment uit mijn boek Koppzorgen:
Ik plaats hier een vrij heftig fragment. Een uitgesproken voorbeeld over het grillige verloop van de ziekte van mijn moeder. Je leest de onmacht van twee kanten, maar ook de onzekerheid. Mijn moeder wordt plotsklaps opgenomen in het ziekenhuis met vreemde, maar zeer heftige symptomen. Hoe komt ze hier aan? Is ze wel eerlijk over de toedracht….?
Toen ik na een lange schooldag eindelijk thuiskwam, zag ik meteen aan mijn vader dat er iets loos was. Het was zo duidelijk dat ik niet eens meer gedag zei, maar meteen vroeg wat er aan de hand was. Papa ging zitten en streek zijn hand door zijn haar. Hij zette zijn bril af en vroeg me naast hem te komen zitten op de bank. Ik werd bloednerveus van heel zijn houding en nam plaats. Hij zuchtte en zei toen: ‘Het is je moeder. Ze ligt in het ziekenhuis, Eef, en het is niet best. Ze zit onder de blauwe plekken en bloeduitstortingen en het ziet er niet goed uit.’ Beduusd keek ik hem aan. Meer dan een ‘Hoe dan?’ wist ik niet uit te brengen. Het bleek een korte maar allesomvattende vraag te zijn.
‘De artsen weten het niet en je moeder zegt ook van niets te weten. Ze belde me vanochtend en ik hoorde aan haar stem dat het menens was. Ik ben meteen naar haar toe gegaan en trof haar onder de blauwe plekken en bloeduitstortingen aan. Ze was nog maar nauwelijks aanspreekbaar, dus ik heb meteen 112 gebeld. Ik ben er met de auto achteraan gegaan en bij haar gebleven. Ik kon geen antwoord geven op de vragen van de artsen en ook mama kon nergens antwoord op geven. Ze viel af en toe weg en was niet altijd helemaal bij bewustzijn.’
Niemand wist iets
Papa drukte mij nu tegen zich aan en werd wat emotioneel. Ik was te geschrokken om ook maar iets te voelen. ‘Wat zeggen de artsen dan? Wat is de prognose en hoe is het nu met mama? Is ze al aanspreekbaar, heeft ze pijn?’ vroeg ik nu in één ruk. Mijn vader vertelde dat niemand iets wist. Het was een raadsel! ‘Ik wil naar haar toe, pap, nu meteen!’ Maar we moesten ons aan de bezoekuren houden en mama lag nu blijkbaar ook net pas te slapen. Papa kwam net bij haar vandaan. Na het avondeten zouden we bij haar langsgaan en hopelijk wisten de artsen dan meer te vertellen.
Waarom had ik nou niet gebeld?!
Ik kreeg uiteraard geen hap door mijn keel en kon alleen maar de ruimte in staren. ‘Eet nou even wat, lieverd, je had een lange dag vandaag.’ zei mijn vader bezorgd. Het lukte me niet. Ik had een steen in mijn maag en ik had zo’n vreselijk onderbuikgevoel. Ik had mama al eventjes niet gesproken. Alleen die ene keer na ons bezoek aan Cirque du Soleil.
Al de hele week wilde ik haar bellen of eventjes langsgaan. Het kwam er gewoon niet van. En aan het laatste contact dat wij hadden gehad, bewaarde ik nou niet heel warme gevoelens. Bah, wat voelde ik me nu kut, en mijn schuldgevoel stak weer keihard de kop op. Waarom kon het nou niet eens gewoon gaan! Waarom, waarom, waarom?! En waarom had ik verdomme nou niet eventjes gebeld?! Ik was altijd maar druk met andere dingen en andere prioriteiten, waarom had ik nou niet heel eventjes wat tijd vrijgemaakt! Ik nam me voor dit echt te doen zodra mama weer wat was opgeknapt. Maar zou zij nog wel opknappen?! De ene gedachte overschaduwde de volgende en zo liep mijn hoofd over van gedachten en schuldgevoel. Het stapelde zich in zo’n rap tempo op dat het me letterlijk pijn deed! Het zat in heel mijn lijf. Wat voelde ik me waardeloos!
Haar aanblik deed me huiveren
Gelukkig werd de stroom aan gedachten gauw gestopt, want het was tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Wat schrok ik van haar aanblik! Ze zag er afschuwelijk uit! Hier had ik me niet op voorbereid, en het enige wat ik kon was spontaan in huilen uitbarsten. Mijn moeder was bij haar positieven en werd weer aangedaan door mijn reactie. Ze probeerde zich groot te houden, maar mijn tranen staken de hare aan. Ze zat echt vreselijk onder de blauwe plekken, overal! Er was geen plekje onberoerd gebleven. Wat was er in vredesnaam gebeurd? Het leek wel of iemand haar vreselijk had toegetakeld! Maar mama kon ons niet vertellen wat er aan de hand was. De blauwe plekken waren ineens verschenen en ze had er geen verklaring voor. Ook de artsen wisten ons nog maar summiere informatie te verschaffen. Het enige wat er tot dusver uit een bloedonderzoek was gekomen, was dat haar HB-waarde ver onder het normale lag. Dit zou kunnen wijzen op leukemie. De onderzoeken waren alleen nog in een te pril stadium om daar een uitspraak over te kunnen doen. Ik hoorde alleen maar ‘leukemie’, en de rest drong niet meer door. Dat was een vreselijke ziekte! De paniek kreeg weer de overhand. Hoe kon dit nu?! Toch niet mijn moeder?! Mama zag de paniek en het verdriet en probeerde me te troosten en me weer tot kalmte te manen. Maar de aanblik van haar choqueerde me keer op keer. Telkens als ik haar zo zwaar gehavend zag liggen, ging het door merg en been. Ik was simpelweg niet te troosten nu. Het was te heftig…
Hoe dit zich verder ontvouwt…
Dat lees je in mijn boek Koppzorgen.
Koppzorgen is hier verkrijgbaar:
www.boekenbestellen.nl
Op bestelling onder vermelding van ISBN 978-94-6345-111-6 , is Koppzorgen ook in de boekwinkels verkrijgbaar.
Liever Koppzorgen voor je eReader?
Stuur mij dan even een mailtje naar koppzorgen@gmail.com of naar mail@judith-it.nl. Er is een PDF-bestand van Koppzorgen verkrijgbaar.
Een aantal reviews
De cover van Koppzorgen
Ben- of ken jij iemand met psychische problemen en ben je op zoek naar hulp- of lotgenoten contact? Hier kun je terecht:
www.blijvendanders.nl
Voor lotgenotencontact:
www.naastencentraal.nl
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg me dan ook op Instagram: @judithevelien